Zoals in mijn eerdere post beloofd, meer over het bezoek van Nigella Lawson aan Hotel The Grand in Amsterdam.Nigella was in Nederland om te spreken ter ere van het vertrek van de directeur van The John Adams Institute en natuurlijk om de Nederlandse vertaling van haar nieuwste boek, Nigella Express, te promoten. Hiervoor zou ze die avond ook bij Pauw en Witteman haar opwachting maken.
De avond vond plaats in de zaal waar ooit Koningin Beatrix en Prins Claus getrouwd zijn en waar ik een lezing verwacht had, betrof het een interview. De interviewer was Hanneke Groenteman en dat deed ze vrij aardig, zodat er een leuk gesprek op gang kwam. Opmerkelijk was dat Groenteman tot voor kort nog nooit van Lawson gehoord had. Dit stond een goed interview niet in de weg... vooral omdat Lawson zeer goed weet wat ze wil vertellen (en wat niet).
Lawson vertelde openhartig over haar jeugd. Zo mocht ze vroeger niet bij haar ouders aan tafel eten, maar zat ze in de keuken bij de nanny. Ze is een dochter van Nigel Lawson (Baron Lawson of Blaby), die een ministerspost had onder Margaret Thatcher en de zeer gefortuneerde Vanessa Salmon. Haar moeder liet haar en haar broer en zussen al vanaf jonge leeftijd meewerken in de keuken (She believed in childlabour, as do I), waardoor ze al van jongs af aan met koken in aanraking kwam. Vanwege de joodse achtergrond van haar moeder werd er veel over eten gepraat, zeker rondom de joodse religieuze rituelen, die vaak een eigen maaltijd kennen.
Ook het verlies van haar moeder, zus en eerste man kwam ter sprake. Journalist John Diamond kwam ze tegen bij The Sunday Times. Met hem kreeg ze twee kinderen, waarna hij op 47-jarige leeftijd aan keelkanker overleed. Over zijn ziekte schreef hij in die tijd trouwens ook zeer indrukwekkende columns en een boek, maar dat ter zijde.
Grappig was de anekdote dat ze toen haar man amper nog kon slikken, vloeibaar eten voor hem maakte en er een sport van maakte om zoveel mogelijk calorieën in één glas te stoppen.
Lawson vertelde ook dat ze graag boodschappen doet (vooral via internet) en dit zelfs voor haar gezin doet als ze aan de andere kant van de wereld is. Zo wist ze ook precies wat haar kinderen die avond zouden eten. Leuk om hier bij te melden is dat Lawson in 1995 ontslagen werd na een paar uitzendingen van het radioprogramma 'Talk Radio', omdat ze verteld had dat ze haar boodschappen altijd liet doen. Dit terwijl het radiostation een 'volks'imago wou hebben.
Ondertussen is Lawson hertrouwd met Charles Saatchi (mede-oprichter van reclamebureau Saatchi & Saatchi) en één van de grootste particuliere kunstverzamelaars van Engeland.
Na het interview was er gelegenheid voor het publiek om vragen te stellen. Een aantal mensen hoorde zichzelf erg graag praten, vond ik, en de vragen waren niet heel leuk.
Op een gegeven moment kwam er een discussie op gang of Lawson niet de emancipatie terug probeerde te draaien door vrouwen weer de keuken in te jagen. De vragen(aan)stelster kende geen mannen die koken. Kom eens in mijn vriendenkring kijken, wou ik zeggen, maar besloot om wijselijk mijn mond te houden.
Na de vragensessie was er tijd ingepland om handtekeningen te laten zetten, wat ik natuurlijk ook heb gedaan. Ik had haar nieuwe boek, maar ook Feast (één van mijn lievelingsboeken) mee genomen en die heeft ze allebei getekend. Leuk om haar eens in het echt gezien te hebben.
Het interview bij Pauw&Witteman vond ik een stuk minder: erg op de presentatie van Lawson gericht. Sensueel, vingers aflikken, etc. Grappig was het wel om te horen dat ze nooit haar eigen programma's bekijkt.
De Engelse tv-persoonlijkheid Ulrika Jonsson heeft ooit een briljante persiflage op Lawson gedaan waar ze de draak steekt met de manier van presenteren van Lawson. Ik mag deze helaas niet embedden, maar hier kan je hem bekijken.
Hier hieronder nog een leuk interview met Nigella
